Foto: Patricia Rehe / ANP / Hollandse Hoogte
We kunnen het er lang en breed over hebben, maar aan verduurzaming valt niet te ontkomen.
In alle rapporten, beleidsstukken, marketingstrategieën en productconcepten staat wel een passage over verduurzaming. In zoverre is (vrijwel) iedereen het wel eens.
Wie betaalt verduurzaming?
Na dit commitment begint de discussie pas echt. Want wat behelst dat containerbegrip duurzaam nu precies? Gaat dit over klimaat, verdroging, biodiversiteit, milieu, en ook over dierenwelzijn? En wat moet er dan veranderen? En interessant: wie betaalt dit?
In de dierhouderij roert onder andere de TAPP-coalitie de trom. TAPP bepleit een vleestaks. De consument betaalt een heffing op vlees. Uit de opbrengst ontvangen boeren subsidies voor verduurzaming, én kan de prijs voor groente en fruit omlaag. Hun opvatting van ‘eerlijke prijs’ is een ingewikkeld, politiek gemotiveerd systeem.
Het helpt als de extra inspanningen én kosten inzichtelijk zijn
Natuurlijk heeft de consument een sleutelpositie. Híj moet het product kopen. Prijs blijft een issue, maar wellicht kan diezelfde persoon als burger de druk bij de retail wat opvoeren. Het helpt als de extra inspanningen én kosten inzichtelijk zijn. Zoals in de akkerbouw: accountantskantoor Countus becijfert dat deze tot € 600 per hectare kunnen oplopen. Dit is serieus geld. De bewustwording van verduurzaming moet tot in het winkelschap doordringen.
