Brussel wil wetgeving over prijsafspraken moderniseren

De aanpassing komt erop neer dat beter beschreven wordt welke afspraken leveranciers en supermarkten met elkaar mogen maken, ondanks dat ze online concurrenten kunnen zijn. De Commissie vindt de aanpassing nodig, omdat veel leveranciers hun producten ook online verkopen. Daardoor hebben de leveranciers en de supermarkten tegenwoordig niet alleen een relatie van bevoorrader en afnemer. Ze zijn online ook concurrenten van elkaar. Concurrenten mogen vanwege de kartelwetgeving geen afspraken met elkaar maken.

Vertical Block Exemption Regulation

Daarom wil de Commissie de Vertical Block Exemption Regulation (VBER) aanpassen, die dateert uit 2011. De VBER regelt de uitzonderingen die mogelijk zijn op de mededingingsregels. De aanpassing moet ingaan op 1 juni 2022, als de huidige VBER vervalt. Belanghebbenden kunnen tot 17 september 2021 inspreken op het plan. In de huidige VBER mogen leveranciers hun afnemers niet opleggen dat ze hun goederen of levensmiddelen voor een bepaalde prijs in de winkel verkopen. In het plan van de Commissie wordt die beperking aangepast, waarbij in de prijsafspraken onderscheid gemaakt kan worden of de goederen of levensmiddelen online of via een winkel worden verkocht.

Minimumprijzen opleggen

Naar aanleiding van deze bepaling zijn in de Duitse vakpers afgelopen weekeinde berichten verschenen dat leveranciers voortaan minimumprijzen kunnen opleggen aan hun afnemers. Dat is volgens een woordvoerder van de Federatie Nederlandse Levensmiddelen Industrie te kort door de bocht. “We gaan echt niet terug naar de jaren zeventig, toen minimumprijzen konden worden opgelegd. We zijn het voorstel van de Commissie aan het bestuderen welke impact dat voor ons heeft.”

Reactie CBL

Het Centraal Bureau Levensmiddelenhandel (CBL), de brancheorganisatie van de supermarkten, reageert vergelijkbaar. “We kunnen niet accepteren dat fabrikanten minimumprijzen voor producten in de winkel kunnen bepalen. Alléén de verkopende partij moet de consumentenprijs kunnen bepalen.”

Nederland kende tientallen jaren een systeem van verticale prijsbinding, waardoor dezelfde artikelen in het hele land voor dezelfde prijs werden verkocht. In de jaren zeventig verdween dit systeem met de opkomst van de supermarkten.