Vertical farming: gebruik die hype!

Wereldwijd gonst een nieuwe term: vertical farming. De ene na de andere start-up weet geld los te peuteren bij investeerders met een ronkend verhaal over verticale tuinbouw. Kernwoorden: hightech, korte keten, dichtbij de consument, emissiearm. De groenten geproduceerd met flitsend ledlicht middenin de stad en ‘zonder bijsmaak’ doen het pr-technisch heel goed.

Op het eerste gezicht lijkt deze ‘vooruit met technologie’-beweging haaks te staan op de ‘terug naar de natuur’-beweging waar de biolandbouw uit voortkomt. Toch zijn er ook grote overeenkomsten, die de opmars verklaren: streven naar lage emissies en grondstofverbruik, en eenzelfde stedelijke, ‘hippe’ doelgroep.

Grappig genoeg bleef het in Nederland nog lang betrekkelijk rustig op dit terrein. Die verticale landbouw moet nog zoveel slagen maken, vooral als het gaat om kennis en vakmanschap, dat de ‘traditionele’ glastuinbouw nog mijlenver vooroploopt.

Proefproject vertical farming

Toch is het heel goed dat nu middenin het Westland een proefproject is gestart op dit terrein. Zo’n hype kun je beter omarmen dan negeren. Anders krijgt de traditionele glastuinbouw vroeg of laat last van de wet van de remmende voorsprong.

Verticale landbouw is te zien als een logische volgende stap in de ontwikkeling van plantenteelt. Over de hele linie van de plantaardige sector, van akkerbouw tot fruit, vollegrondsgroente en tuinbouw onder glas, overal zie je dezelfde trend: uitsluiting van toeval, toenemende controleerbaarheid én sturing van elke productiefactor dankzij nieuwe technologie. Verticale landbouw brengt twee van de laatste ‘natuurlijke factoren’ onder controle die in de huidige glastuinbouw nog belangrijk zijn: ruimte en licht. Het kan daarmee het sluitstuk worden van een lange ontwikkeling. Het is zaak om als Nederlandse sector ook daarin voorop te lopen, anders word je vroeg of laat voorbijgestreefd.