Foto: ANP
In dit artikel
Een bedrijfsleider van de gele supermarktketen werd recent onderwerp van een social-media-fittie.
De beste man plaatste een bord met zelf geschreven verklaring omtrent de lege schappen in zijn winkel. Kern van zijn boodschap: de toeleveranciers vragen te hoge prijzen, hier gaat de supermarkt niet in mee want de prijs voor de consument moet laag blijven en dus leveren wij niet. Voor- en tegenstanders buitelden over elkaar heen met commentaar. Van ‘goed dat de supermarkt aandacht heeft voor de portemonnee van de klant’ tot ‘schandalig gebrek aan solidariteit voor producenten in tijden van sterk stijgende kosten’.
Een dure cocktail voor veel voedselproducenten
Het incident is exemplarisch voor de huidige spanningen in de voedselketen. Logistieke verstoringen, hoge grondstofprijzen, personeelsschaarste, geopolitieke spanningen en sterk opgelopen energieprijzen; ze vormen een dure cocktail voor veel voedselproducenten. Rabobank schat op basis van uitvraag onder producenten in oktober dat zij minimaal 9 tot 10% hogere verkoopprijzen nodig hebben om de kostenstijging te kunnen opvangen. Sindsdien zijn de grondstofkosten alleen maar verder opgelopen.
Producenten hebben minimaal 9 tot 10% hogere verkoopprijzen nodig
Allerlei vertragingstactieken
Die hogere kosten zijn tot op heden nog maar ten dele doorberekend naar de consument. De prijsonderhandelingen tussen producenten en supermarkten lopen ronduit stroef. In een uiterst competitief speelveld zit geen van de supermarktketens te wachten op forse prijsstijgingen. Dus zien we allerlei vertragingstactieken. In de media veel aandacht voor de lege schappen en de hoogoplopende vete met A-merk-producenten. Maar de echte pijn zit hem bij de kleinere merken en huismerkfabrikanten.
Structurele uitdagingen voor de langere termijn
De spanning in de keten zal niet snel verminderen, want de hogere kosten houden nog wel even aan. Bovendien zijn er structurele uitdagingen voor de langere termijn. Denk aan personeelsschaarste, het borgen van kritische grondstoffen en het aanhouden van grotere voorraadposities. Willen supermarkten echt hun maatschappelijke verantwoordelijkheid nemen, dan kunnen ze beter het conflictmodel verlaten en meer de samenwerking met de keten zoeken.
