Dierlijk eiwit inefficiënt? Soms helaas wel

Is plantaardig materiaal via de maag van dieren omzetten in hoogwaardig eiwit nu een inefficiënte omweg of een goeie manier om laagwaardige grondstof te verrijken tot waardevol voedsel voor mensen? Dit is een van de kernvragen in het maatschappelijk debat over duurzame voedselproductie.

Onderzoek door het Vlaamse instituut Ilvo werpt hier een interessant licht op. Als je alle soorten eiwit over één kam scheert, is het eigenlijk verspilling, zo blijkt. De eiwitefficiëntie (wat er uitkomt gedeeld door wat je er in stopt) varieert van slechts 0,18 bij vleesvee tot 0,86 bij leghennen. Anders gezegd, om een biefstuk te produceren moet je 5 x zoveel plantaardig eiwit in het rund stoppen, en ook voor een ei is meer eiwit in het voer nodig dan er uit de kip komt.

Melkkoe beste opwerkingsfabriek voor plantaardig eiwit

Dat is het bruto verhaal. Kijk je naar de netto-cijfers, dan ontstaat een heel ander beeld. Eiwit is er in veel varianten, en lang niet elke soort is eetbaar voor mensen. Daarom is ook gerekend aan de ‘eetbaar eiwit efficiëntie’. En dan is het beeld heel anders. Tenminste, voor melkvee. Bij extensief gehouden melkvee (weinig krachtvoer, veel gras) springt de efficiëntie van 21% naar maar liefst 365%. De melkkoe maakt haar reputatie als opwerkingsfabriek van laagwaardig plantaardig eiwit tot hoogwaardige zuivel en vlees dus meer dan waar.

Het plaatje voor de intensieve veehouderij is minder rooskleurig. Varkens, leghennen en vleesvee komen met een beetje goede wil net boven de 1, vleeskuikens blijven daar onder steken.

Moraal van het verhaal: de melkveehouderij kan terecht claimen dat ze laagwaardig materiaal (gras) omtovert tot hoogwaardig eiwit. De intensieve veehouderij kan dat alleen volhouden als ze nog meer gericht op zoek gaat naar reststromen die voor humane consumptie niet geschikt zijn.