Foto: Herbert Wiggerman
Anita Heijdra mocht onlangs aanwezig zijn toen een van haar slagers de titel Meesterslager kreeg.
Vorige week mochten wij aanwezig zijn toen een van onze slagers de titel Meesterslager kreeg. Dit is een eervolle titel op het gebied van het slagersambacht.
Hij mocht voor de uitreiking slechts veertien mensen uitnodigen en koos ervoor om ons als vleesveehouders mee te vragen. Een grotere erkenning voor onze vleeskwaliteit, passie en manier van vee houden kan ik niet bedenken.
De weg naar erkenning is lang en eenzaam. Een collega vleesveehouder noemde me ooit een forel die alsmaar tegen de stroom in zwemt en zichzelf uitput. Er zit een kern van waarheid in. Maar wat als niemand meer tegen de stroom in zwemt?
Een keten is zo sterk als z’n zwakste schakel en in iedere schakel zat metaalmoeheid
Dan zal alle innovatie die nu vanuit de sector ontstaat, worden opgelegd door activisten met waanideeën en een overheid die de praktijk volledig uit het oog is verloren.
Ruim zes jaar geleden zijn wij melkkoeien gaan mesten. Met een ideaalbeeld van een succesvolle keten waarin alle schakels er financieel en qua erkenning op vooruit zouden gaan.
Collega vleesveehouders stuurden onprettige e-mails, melkveehouders geloofden niet in de kwaliteit van het vlees van melkkoeien en veehandelaren vreesden voor hun intermediairfunctie. Een keten is zo sterk als z’n zwakste schakel en in iedere schakel zat metaalmoeheid.
Toch doorgezet
Toch hebben we doorgezet, gesteund door onze afnemers die enorm enthousiast zijn over de smaak van het vlees van gemeste melkkoeien in combinatie met het duurzame verhaal erachter.
Vanaf half oktober zal dit vlees ook in een aantal winkels van een grote supermarktketen te koop zijn. Nadat het nieuws over deze pilot uitlekte, ontvingen we ineens allerlei felicitaties, terwijl we dit vlees al zes jaar lang succesvol afzetten bij slagers en restaurants.
Waar was de bank de afgelopen zes jaar toen wij tegen de stroom in zwommen
Tijdens een lunch met agrarische leden van de bank afgelopen week, stelde de directeur voor om onze kennis ‘te ontsluiten’ als voorbeeld voor anderen. Ik vroeg hem waar de bank de afgelopen zes jaar was toen wij als onvermoeibare forellen tegen de stroom in zwommen.
Daar kon hij nu niets meer aan veranderen, maar ik kon wel veel voor anderen betekenen, was zijn antwoord. De weg naar erkenning is lang en eenzaam. De erkenning vanuit jezelf is uiteindelijk het enige dat telt.
