Gezondheid serieus nemen

Wat in het najaar van 2020 begon met sesamzaad uit India, is uitgewaaierd naar een breed scala aan producten waar de stof in voor blijkt te komen. Bestrijdingsmiddel ethyleenoxide is in Europa verboden, maar wordt in andere landen wel gebruikt om bijvoorbeeld schimmels of salmonella tegen te gaan. De norm voor ethyleenoxide is in Europa vastgesteld op 0,1 milligram per kilo. Al maandenlang worden wekelijks recalls gemeld vanwege deze kwestie. Het zit dus in heel veel voedingsmiddelen.

Probleem is stapeling van de stof

Je valt niet gelijk om als je een ijsje eet met een vleugje ethyleenoxide, dat is het tegenstrijdige ervan. De vrees is echter voor stapeling van de stof, die bij langdurig veelvuldig gebruik mogelijk kankerverwekkend is. Bij dierproeven zijn schadelijke effecten bij de maag vastgesteld. Maar nogmaals; bij langdurig grote hoeveelheden. Dat krijgt een mens normaal gesproken niet voor elkaar. Tenzij de stof in nog veel meer producten blijkt te zitten dan nu bekend is. De kwestie doet een beetje denken aan het fipronilschandaal in de eieren. Hierbij was de humane gezondheid ook niet echt in gevaar, want we eten niet genoeg eieren om zoveel schadelijk stof binnen te krijgen als was vastgesteld.

Is de terugroepactie echt nodig?

De terugroepacties leiden tot gigantische financiële schade en grootschalige voedselverspilling. Dan rijst de vraag: is de terugroepactie echt nodig? Dat is een forse ethische discussie. Je moet de volksgezondheid serieus nemen en mensen zoveel mogelijk beschermen tegen schadelijke stoffen. Aan de andere kant ligt de verantwoordelijkheid en dus de rekening bij alle voedingsbedrijven die ermee bezig zijn. Is zo’n last terecht en te dragen? Het eerste moet dan toch de overhand hebben.

Schadelijke stoffen mogen niet in schadelijke hoeveelheden in voeding zitten. Wellicht is het toegestane gehalte nog eens een zinnig discussiepunt, om te beschouwen of de maatregel proportioneel is. Ook in het kader van voedselverspilling.