Het persoonlijke is (voedsel)politiek

Anno 2021 geldt dit fenomeen op een ander terrein: het persoonlijke is voedselpolitiek. De keuze voor een bepaald soort eten is niet alleen een kwestie van voedingswaarde en smaak, het is ook een uiting van een levensstijl en steeds meer ook een actief signaal tot welke (sub)cultuur je hoort of wilt behoren. Laat identiteit juist in deze tijd van maatschappelijke verkruimeling politiek een zeer beladen onderwerp zijn.

Het aanbieden van eten moet geen ideologie vertegenwoordigen

Het gevolg: menukeuze is steeds minder vrijblijvend, zeker in publieke situaties. Voor aanbieders van maaltijden is het spitsroeden lopen. Niet voor niks is kip zo populair. De grootste gemene deler op vleesgebied is in alle culturen oké, behalve voor vegetariërs dan.

Niemand mag iemand anders een ideologie door de strot duwen

In Frankrijk lopen gemoederen nu hoog op over de samenstelling van lunches op scholen. Laten we het vegetarisch doen, dan kunnen alle religies mee-eten, was het idee. Naïef gedacht, want de Franse landbouwsector staat op de achterste benen: geen (vegetarische) ideologie op onze scholen! De pot verwijt echter de ketel, want is verplicht vlees eten dan geen ideologie?

Voor ieder een maaltijd die bij zijn of haar ideologie past

Een ‘compromismaaltijd’ is er niet. De enige oplossing: meerkeuzemenu’s, net als in vliegtuigen. Luchtcateraars slagen er heel bewonderenswaardig behendig in om al hun verschillende klanten een comfortabele keuze te bieden.

De oplossing ligt in tolerantie en diversiteit. Niemand mag iemand anders een ideologie door de strot duwen.